Mijn aloude antwoord op deze vraag is dat kennis synoniem is met kunnen. Immers we meten kennis door te kijken of iemand iets kan.
Maar in de verhalen op deze blog doe ik er alsof er een onderscheid is tussen statische constateringen en dynamische vaardigheden. Dat beide weliswaar elkaar beïnvloeden (vanuit waarheid ontstaat bruikbaarheid en bruikbaarheid impliceert waarheid) maar dat ze wel los van elkaar gezien kunnen worden.
Hier stel ik me de vraag of dat wel zo is. Is niet alles gericht op een activiteit? Kan het constateren van iets wel los gezien worden van wat men wil kunnen?
Gezien de pertinentie waarmee de hele wereld lijkt uit te gaan van kennis waar men alleen maar weet maar niets doet, moet ik mezelf toch echt een overtuigend antwoord gaan geven of dit wel steek houdt en waarom het blijkbaar voor de wereld zo belangrijk is om toch die objectieve, statische kennis te hebben?
Komt het niet gewoon omdat het creëren van modellen van de realiteit ons enorm helpt om verder te kunnen nadenken over die realiteit? Maar dan krijg ik de vraag: in hoeverre zijn die modellen (concepten) niet eigenlijk activiteiten? Waarom denken we dat dit objectieve constateringen zijn die los staan van de actie?
Omdat we daar naar streven. Omdat we niet willen dat onze modellen subjectief zijn en alleen maar waar zijn in een bepaalde context waarin we iets willen. Daarom.
Maar gezien alle epistemologische en ontologische discussies kun je je afvragen of we slagen in dat streven. Misschien streven we naar een utopie en moeten we langzamerhand gaan aanvaarden waarin deze kwaliteiten (intersubjectief en los van de handeling) altijd maar in bepaalde mate worden bereikt.
zondag 14 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten